Luca op Bonaire

Laat ik beginnen met een update: ik heb de dramaqueen ontmoet. Hier op de afdeling Financiën hebben we in grote saamhorigheid naar de ontmoeting toegeleefd. Maar de queen herself is te weinig interessant om er meer woorden aan vuil te maken, dus hier laat ik het bij. Dan kan ik het beter hebben over mijn nieuwe onderkomen: Pleinchi Blanku. Dat was even wennen deze week. Tot nu toe kwam ik na het werk iedere dag aan op mijn vakantiebestemming. Bij Djambo leefde ik tussen de toeristen en had ik veel en makkelijk contact met anderen. Bij Pleinchi Blanku is dat anders. Ik heb hier een echt huisje (2 kamers) en geen toeristen of vakantiegevoel. Minder contact dus. Mijn buurmannen zijn collega's. De ene is erg op zichzelf, de ander houdt gelukkig ook van Amstel Bright. Dat heeft al geleid tot het nuttigen van twee paracetamol bij het ontwaken op de vrijdagochtend, nadat we met twee andere collega's op donderdagavond "een hapje zijn gaan eten". Geen woorden nodig toch

De derde week op dit heerlijke eiland zit er zo een beetje op en ik moet zeggen dat ik er steeds beter ga aarden. Zo heb ik op het strijken en bloggen na mijn tweede zondag hier helemaal niets nuttigs gedaan. Gewoon omdat het kan. Netflixen, boekje lezen op de porch, plonzen in het zwembad en boekje lezen aan het zwembad zijn wel zo een beetje de belangrijkste zaken die deze dag zorgen voor een bij vlagen licht verhoogde hartslag. Ook heb ik deze zondag vermoedelijk wel een bescheiden hoeveelheid Amstel Bright genuttigd met mijn nieuwste vrienden aan de Djambar. Dat ik dat niet meer zeker weet ligt niet aan de hoeveelheid genuttigd bier, maar meer aan het feit dat ik niet iedere dag aan de bar hang. De derde werkweek leek minder geslaagd te beginnen. Maandagochtend was ik lichamelijk (ongeveer ter hoogte van mijn navel) niet helemaal in topvorm, de verdere de details laat ik graag aan jullie levendige fantasie over, maar afwisselend zweten en het koud hebben deed me het ergste vrezen

De tweede werkweek gaat al behoorlijk op een gewone werkweek lijken. Mijn ritme is nog niet helemaal ideaal, dus ik heb de wekker pas één keer nodig gehad, maar verder ontwikkeld zich langzaamaan wel een patroon: vroeg opstaan, wel of niet hardlopen langs de boulevard en uitzweten, ontbijten op de porch met het ochtendconcert van de vogeltjes, douchen en aan het werk. Het is ook hier schoolvakantie, dus regelmatig ben ik nu als eerste op de afdeling, want mijn collega's hoeven hun kids niet meer naar school te brengen (die begint achterlijk vroeg hier), waardoor ze wat kunnen uitslapen. Na het werk is het vaste ritueel ook was duidelijker aan het worden: omkleden (nieuwe zwembroek aan), plonzen, opdrogen in de laatste zonnestralen van de dag, wel of geen biertje drinken aan de bar met mijn nieuwste nieuwe vrienden, eten, netflixen ofzo en slapen. En dan is het weer weekend. Tijd om weer op expeditie te gaan. Deel 1 van de expeditie was naar het tankstation. Je moet hier vooraf be

De hele week heb ik van mijn nieuwe vrienden (inmiddels allemaal vertrokken) tips gekregen wat ik echt moest gaan doen/zien/proberen/eten. Ik was de helft al weer vergeten, maar de andere helft was ruim voldoende voor een goed gevuld weekeinde. Daar kwamen de tips van mijn nieuwe collega's (die ik eerlijkheidshalve hoger waardeerde) ook nog bij. Ik had dus een zwaar weekend voor de boeg, zo realiseerde ik me toen ik zaterdag te vroeg wakker werd nadat ik te laat was gaan slapen. Met frisse tegenzin voor een godsvermogen aan boodschappen gedaan en de koelkast goed gevuld, ook met veel groente, fruit en low fat yoghurt. Daarna op zoek naar een winkel waar je een waterdichte zak/tas kan scoren, want ik wil snorkelen. Aangezien iedereen me afraadt om mijn telefoon, sleutels en portemonnee op het strand achter te laten, lijkt zoiets me een prima oplossing. Bij de Hato (een rotonde) zit een pracht van een duikshop met een enorm assortiment. Ik word uitstekend geholpen door een lokale d