Luca op Bonaire

En dan is het tijd voor les twee. Het waait lekker (maar minder hard dan zaterdag), is heerlijk weer en ik ben er klaar voor. Ik krijg eerst wat theorie over hoe je met een board aan je voeten uit en op het water moet zien te komen. Het klinkt eenvoudig, maar dat is het vast niet, denk ik dan. Daarna is het tijd om de kite en mezelf op te tuigen. Als dat gelukt is, gaan we eerst nog even wat herhalen van gisteren. Dat gaat in het begin voor geen meter, maar al snel toch weer redelijk. Schijnt ook te komen doordat ik nu een ander zeil heb wat weer anders reageert. Ongetwijfeld. Dat neem ik onmiddellijk aan, want aan mij kan het niet liggen. Dan vindt Stan het wel tijd voor the next step. Ik moet in het water liggend de kite in de lucht zien te houden en de board aan mijn voeten te krijgen. Dat schijnt te kunnen, maar lijkt onmogelijk. Na een hoop geklooi heb ik dan die board aan mijn voeten en zweeft de kite nog keurig boven me. Dan doe ik netjes wat ik heb geleerd: stuur de kite naar

Wat nuttigs doen. Daar eindigde ik vorige week halverwege de zondagmiddag mee. Ik moet zeggen dat dat uitstekend is gelukt. Ik heb mijn zwembroek weer eens afgestoft en ben gewapend met mijn e-reader en wat te drinken naar Te Amo Beach gegaan. Bruin blijven gaat tenslotte niet vanzelf. Daar aangekomen struikelde ik over Joyce en ene Myrthe, dus van lezen is uiteindelijk niets gekomen. We hebben wat staan socializen (is dat een woord?) in zee, zoals iedereen dat hier doet: gewoon een beetje kletsen in het water, zonder te bewegen. En dan naar keuze met of zonder drankje in je handen. Dat is een stuk koeler dan kletsen op het strand zelf, tenzij je ook moet plassen. Dat alles vond plaats onder het genot van een 'lekker' muziekje. Aan het eind van het strand (ongeveer 75 meter verder) stond een autootje met ietwat grote speakers in de achterbak. Van die enorme dingen die je vroeger thuis had staan. Die stonden zo megahard Zuid-Amerikaanse muziek uit te spuwen, dat het geluid helem

Zondagavond was het weer tijd voor de Boardgamenight in The Brewery. De vorige maand was dat avondje aan mijn neus voorbij gegaan, vanwege autopech. Nieuwe maand, nieuwe kansen. Ik had vooraf wat vrienden geappt of ze zin hadden om mee te gaan, maar verwachtte eigenlijk weinig enthousiaste reacties. Het zijn niet echt boardgametypes, dacht ik. Dat bleek te kloppen. Twee van hen reageerden (opgelucht) dat ze andere afspraken hadden, de rest bleef angstvallig stil. Dus ik in mijn eentje op weg, in de verwachting dat ik vast wel ergens aan kon schuiven voor een mooie game. Uiteraard liep dat anders. The Brewery was afgeladen vol. Een paar tafels met mensen die spelletjes deden, maar vooral veel tafels met mensen die lekker zaten te eten. Geen lege plekken en niet echt een setting dat je nu eens leuk aanschuift bij een tafel om te kijken hoe het spel verloopt of om een gesprek aan te gaan. Bij een tafel gaan staan leek me ook not done, want dan hangt je kont zo een beetje in het bord van i